مرثیه ای در سوگ مهشاد
کاروخدمت: آرام نمی گیریم، روح مان مچاله شده و در همان اتوبوس مرگ، جامانده است. این روزها در تحریریه اجتماعی ایسنا هر چند دقیقه ای صدای هق هق یک نفر بلند می شود، یکی «مهشاد» را صدا می زند و آن طرف تر دو نفر همدیگر را در آغوش گرفته و به هم تسلی می دهند؛ چه حال و هوایی غریبی داریم این روزها؛ چه روزهای تلخی را تجربه می نماییم.
به گزارش کاروخدمت به نقل از ایسنا، حکایت مظلومیت خبرنگاران، بر حادثه واژگونی اتوبوسشان در جاده نقده هم سایه افکنده است. دلمان به درد آمده بود وقتی در کنار بی مهری و بی مبالاتی مسئولان این حادثه، برخی افراد هم در شبکه های اجتماعی نوشته بودند" این همه تصادف جاده ای هر روز کشته می دهد، مگر خون خبرنگاران رنگین تر است که چند روز است از آن حرف می زنید؟"، "چرا آنقدر شلوغش کرده اید، مگر به جنگ رفته بودند؟". و خب مگر می شود از کنار چنین حوادثی به سادگی گذشت.
سه روز از خاکسپاری «مهشاد» عزیز ما گذشته و وی در خانه ابدی اش آرام گرفته است. برای او که امیدواریم در حریم امن الهی آسوده باشد - که بدون شک حتما همینگونه است- از دل، نوشته ایم که در این روزها، جز نوشتن، هیچ چیز تسلایمان نمی دهد. امید که یادش مانا بماند.
بهناز غفاری - در سوگ دختری از جنس دریا
آسمان رویش سیاه شد
جنگل یکصدا بود
وقتی می سوخت(1)
این روزها زمین و آسمان در سوگ دختری هستند از جنس دریا
این روزها، تکرار لحظات تلخ وداع با حسن قریب و اسماعیل عمرانی است...
ایسنای مظلوم بار دیگر داغدار و سوگوار یکی از فرزندان خویش است؛ جوانی که قربانی بی مسئولیتی مدیران سازمانی شد که بجای زیستن، مرگ را ودیعه کردند...
مهشادم نمی دانم چه رازی بود در شوق و اصرارت به این سفر؟
خدایا به کجا شکوه نماییم و شکایت که حق مهشاد زندگی بود نه خاک
مهشادم در فراغ و سوگت چه گویم که از داغت زاگرس در آتش است و دریاچه در عطش
مهشادم چگونه حسرت نبودنت را بر دوش کشیم و هجرتت را باور کنیم
مهشادم تحریریه این روزها گلباران است با گل های سفید و روبان های سیاه
مهشادم سازمان محیط زیست تاج گلی به ایسنا فرستاده که هزینه اش چندین برابر کرایه یک اتوبوس سالم و امن برای شما بود؛ گویا این رسم کار ما خبرنگاران است که هر چه برای مشکلات و درد مردم فریاد می زنیم، اما نجیبانه برای درد خود سکوت می نماییم و اگر غیر از این بود به اتوبوس مرگ سوار نمی شدید..
مهشادم پای تو ایستاده ایم
دعایمان کن
خبرت هست ؟ که از خویش خبر نیست مرا
گذری کن که زغم راه گذر نیست مرا
گر سرم در سر سو دات رود نیست عجب
سرسوای تو دارم غم سر نیست مرا
بی رخت اشک همی بارم و گل می کارم
غیر ازین کار کنون کار دگر نیست مرا(2)
1- کیوان مهرگان
2- امیرخسرو دهلوی
فاطمه اسماعیلی - لبخند به روی لبانت بماند تا به ابد
همه چیز از پنج دقیقه مانده به هفت شب چهارشنبه، دوم تیرماه آغاز شد. همکارم خبرهایی از ارومیه به گوشش رسیده بود، دستپاچه و نگران آگاهی داد که چه شده. هیچ خبر رسمی اعلام نشده بود، جلوی مانیتور اشک از چشمانم روان شد، جملات بریده بریده و نامفهومی به مادر گفتم، بلند شدم، نفهمیدم چه طور آماده شدم، دویدم بیرون سمت ایسنا.
آشوب بود دلم، دعا می کردم خبر درست نباشد و یکی از آن تکذیبیه های لعنتی در تلگرام پخش شود که خب نشد. خبر واقعی بود و چه واقعیت تلخی.
رسیدم. بچه های عکس و چند نفر دیگر در لابی، سرگردان و بهت زده قدم می زدند، به هم نگاه می کردند و نمی دانستند چه کنند. بچه ها یکی یکی خودشان را رساندند، بهت غم آلودی در تمام چشم هایی که آن شب دیدم موج می زد.
قبل ترها با خبر واژگون شدن اتوبوس دخترکان هرمزگانی، شنیدن مصائب دختران سوخته شین آباد و غصه های بیماران نادر، با اشک نوشته بودم. ولی حالا گریه مگر امان می داد خبر پرکشیدن دوست خودمان را ارسال کنیم؟ خبرنگار حوادثمان چندبار از پشت میزش بلند شد، هق هق کرد و گفت "چه طور اسم مهشاد را جزو فوتی ها بنویسم؟"
هنوز نمی توانیم باور نماییم مهشاد دیگر نیست. به قول محمد صالح اعلاء «بیایید با هم این روزها را دور بزنیم، روزهایی که آفتابِ سپیده دمانش، با غروب شروع می شود.»
کرونا که ماندنی نبود، بالاخره دورکاری تمام می شد و باز دور هم جمع می شدیم و او با شادی از تجربه هایش این دفعه در نقش همسری می گفت. اما افسوس که ماموریت کاری اش ناتمام ماند و به قول یک دوست گویا ماموریتش در این دنیا تمام شده بود.
مهشاد عزیزمان به تحریریه اجتماعی که آمد پر از شوق یادگرفتن و سرشار از انگیزه بود. از آن تازه واردهایی بود که به دل و جانت می نشست. از آن هایی بود که دلت می خواست سریع قد بکشد و تو کیف کنی از کار کردن در کنارش. دختر پرانگیزه، معصوم، مهربان و خوش قلب اداره اجتماعی حالا چنان قدی کشیده که سرش به آسمان می رسد ولی حیف که پایش دیگر روی زمین نیست.
او پر از شور زندگی بود، مطمئنم آن دنیا هم حال ش خوب است. لبخند به روی لبانت بماند دختر زیبا تا به ابد...
زهرا روزبروزی - گناه دریاچه ای که تو را به خاک کشید هیچ گاه نخواهیم بخشید...
عصر دوم تیرماه ۱۴۰۰؛ واژگونی اتوبوس خبرنگاران محیط زیست؛ دومین خاطره مشترک و تلخ اصحاب رسانه پس از پرواز آسمانیِ "سی ۱۳۰"...
تحریریه غوغا بود؛ منتظر خبر خوش از "مهشاد"؛ تکذیب نه، تایید شد؛ باز هم حقیقتی که تلخ بود؛ ۲۱ مجروح، دو فوتی و "مهشاد"ی که به آمار پیوست و خبری که با اشک و آه و بهت و حیرت ارسال شد...
خانواده ایسنا باز هم عزادار شد؛ داغدار جوانی دیگر؛ داغدار مرگی ناشی از قصور و تقصیر و ای وای که چه جانسوز است داغ فرزند جوان؛ بیرق غم بر پا شد؛ "تسلیت" اما خیلی وقت است که شده کار و بار مسوولان؛ واژه ای که به مفهوم واقعی کوچک است برای این غم بزرگ و امروز پنجمین روز است که چشمانِ تَر تسلای شانه هاست.
مهشادِ همیشه خندان؛ وقت سفرش نبود، لحظه هایش پر بود از عاشقی و دلدادگی؛ آشیانه عشقش را میساخت و چهار – پنج روز مانده بود تا وصال یار؛ پرشور بود و با همت و با مسئولیت؛ راهی سفر شد برای گزارش "احیا"؛ احیای دریاچه ای شور که زخمی شد بر جان از دست رفته اش.
به ارابه مرگ هم که پا گذاشت پُر بود از شور زندگی و شوق آینده؛ شمایل رخت سپید عروسی پشت در اتاق و تمثال خانه عشق و اسباب و اثاثیه را نشان می داد به دوست؛ غافل از این که مرگ پشت لحظه هایش پا گرفته و امان از بی تدبیری که رقم خورد و عروسِ قصه جای اسب سپید بخت، سوار بر بال باز کبوتران پر کشید تا ثریا، تا آسمان آبی و خدا.
آن چشمان پرشور و لبهای خندان و قلب امیدوار و آن همه خاطره در یک لحظه تمام شد؛ دختر کوه و جنگل و دریا و آب و هوا به دریاچه خیال و خاطره پیوست؛ خاطره ای غمبار اما ماندگار.
ما از حکمت خدا چیزی نمی دانیم اما می دانیم که در سایه هجوم همه بی تدبیری ها و بی مسوولیتی ها، چند روزی است که چراغ روشن آشیانه "مهشاد" خاموش شده و خانه عشقش مبدل به عزا؛ می دانیم که مرگ آمده و "مهشاد" رفته و خانه عشقش تا ابد خالی می ماند.
"مهشاد" جانم در این روزگار اندوه، تو غمناک رفتی و داغ تو آتشی شده بر دل خانواده ات، بر دل ایسنا و ایسنایی ها. رفتنت را باور نیست؛ به سوگ نشستن در غم از دست دادن تو صبری می خواهد عظیم.
فکرم اما میدانی چیست؛ آن غروب لعنتی چگونه از میان طوفان گذشتی؟ درد تو را برای ما درمانی نیست؛ نفرین بر آن ارابه مرگ و لعنت به بی تدبیری.
پا به پایت ایستاده ایم و گناه دریاچه ای که تو را به خاک کشید هیچ گاه نخواهیم بخشید...
نسرین صادقی- دوری تو را تسلایمان نیست
اگر دریاچه ارومیه دریا شود، اقیانوس شود، قطره ای، دوری تو را تسلایمان نیست.
مهشاد عزیز، دوست خوب بچه های اجتماعی
دو سالی می شود خبر از نبودن ها، رفتن ها و پرکشیدن ها می شنویم. دو سالی می شود که فقط چشمانمان حرف می زند و چقدر سخت شده بود شنیدن حرف ها. اما از وقتی تو را شناختم همیشه چشمانت، سخن می گفت. برق نگاهت گزارشِ یک روزِ کاری را با تمام شور و شوق تعریف می کرد. دلت آرام بود و صورتت انعکاس این آرامش.
چقدر همه با حضورت، با وجودت اشتیاقِ زندگی داشتیم، چقدر امید داشتیم به ادامه دادن به راه رفتن در آینده.
اما دوست خوبم مهشاد عزیزم، تنها راهِ رسیدن پر کشیدن نبود، تنها گذاشتن نبود. حالا اگر ارومیه دریا شود، اقیانوس شود، قطره ای دوری تو را تسلایمان نیست.
مژگان زینلی پور- نه، نمی توانیم با تو خداحافظی نماییم دختر بهار!
دخترِ بهار! آنها که تو را نمی شناختند، با دیدن خنده های ساده ات، نگاه بی ریا و پُر اشتیاقت و شور زندگیِ چشم هایت که از همه قاب ها بیرون می زند، دلشان خون می شود، ما چه بگوییم از این داغ، از این آتش که نقره داغمان کرد و جگرمان را سوزاند. مگر می شود بدون حضور لبخندهایت تحریریه اجتماعی را تاب آورد.
می گویند خاک سرد است، صبر می دهد، اما خاک تو آتش است، می سوزاند. چگونه با دستانمان، شور زندگی را به دست خروار خروار خاک بسپاریم؟
چگونه پس از این به تحریریه بیایم، بی آنکه گهگاه که از کار فارغ می شویم، لبخندهایمان باهم تلاقی کند!، مگر می شود که مهشادِ همچون ماه، مهشادِ شاد، مهشاد مهربانمان دیگر نباشد! مگر می شود سهمت از زندگی بجای پوشیدن لباس سپید بخت، کفن باشد! مگر می شود بجای اشک شوق، اشک حسرت بدرقه راهت شود!.
نه، نمی توانیم با تو خداحافظی نماییم، ما تا ابد منتظرت می مانیم، شاید روزی برگردی، دست هایمان را بگیری، با همان خنده های همیشگی ات در گوشمان زمزمه کنی که رفتنت دروغ بود که حالا برگشته ای...
پریناز نقاشیان- نگران جنگلها، دریاها و تالاب ها نباش
مهشاد عزیزم!
روز اولی که دیدمت را خوب به یاد دارم، نگران بودم که همکار جدیدم چه کسی است و چقدر می تونیم با هم ارتباط برقرار نماییم، تو را با اون لبخند شیرین و پر از شور زندگی به من معرفی کردند…
داشتم از اتاق تحریریه خارج می شدم که آمدی دنبالم و همون موقع بدون این که من را بشناسی به من گفتی که نگران نباشم و کمکم می کنی و هرچیزی که خودت تجربه کرده بودی را به من هم گفتی….
روزها گذشت و میز من… ای لعنت به میز من که روبه روی میز تو بود و هروقت چشم هامون بهم می افتاد سریع لبخند شیرینت روی چهره پر از عشقت نقش می بست….
مهشاد مهشاد چی بگم که دیگه نیستی…
مهشاد با چه ذوقی می گفتی که ماموریت دارم و میرم ارومیه گزارش بنویسم؛ مهشاد با چه ذوقی می گفتی هفته دیگه مراسم دارم؛ مهشاد چه مراسمی مهشاد…
هر روز ازت سؤال داشتم و هر روز با خوشرویی جوابم رو می دادی، هر روز نگران بودم و هر روز می گفتی نگران نباشم
مهشاد جانم؛ نگران نباش، نگران فرداها، نگران دریاها، نگران جنگلها، نگران تالاب ها و حیات وحش نباش
مهشاد زیبا؛ زیباترین عروس دنیا؛ آرام بخواب و نگران نباش
مژگان انصاری - لبخند ماندگار مهشاد
چند روزی است که مدام صفحه چت هایمان را زیر و رو می کنم و می بینم فارغ از احوالپرسی های روزانه صحبت هایمان پیرامون فیلتر دوده، نامه عضو شورای شهر به رییس سازمان محیط زیست، وضعیت ازن در تهران و... است، اما هنوز سوال آخرم را که پرسیده ام حالت خوبه؟ را بی پاسخ گذاشته است.
چند روزی است که با هرتماس تلفنی که شماره ناشناس روی آن حک می شود تنم می لرزد. هنوز هم صدایش در گوشم است که می گوید: مهشاد کریمی رو می شناسی؟ خبرنگار محیط زیستتون فوت کرده! آخه رفته بودند ارومیه"
من از سفر مهشاد غافل بودم و بلافاصله با مدیر اداره تماس گرفتم؛ جرات نکردم به او بگویم خبرها رنگ سیاهی و خون به خود گرفته. فقط اعلام کردم که گویا تصادف شده است؛ اما خدا خدا می کردم خبر دروغ باشد و دخترک خندانمان زنده باشد، اصلا مسافرت نرفته باشد. اما همیشه واقعیت چهره اش را حتی اگر نخواهیم به ما غافلگیرانه نشان میدهد.
مهشاد ما لبخند زیبایی داشت از آن لبخندهای خاص ماندگار، هرچه خاطرات و تصاویر دسته جمعی، مناسبتی و تصاویر یکهویی اداره مان را می بینم مهشاد فقط لبخند می زند و در همه صحنه ها خندان است. چه خوب است که تمام خاطرات و لحظاتی که مهشاد درآن است لبخند به لب دارد؛ میدانم که نیست اما چشم هایم برق میزند از مرور خاطراتش و برای ثانیه ای یادم می رود که مهشاد نیست، که حالمان خوب نیست و ایسنایمان در غم از دست دادن دختر خندان و مهربانمان سیاهپوش شده است.
نجمه محمودی نیا- سیلی که با رفتنت بر صورتمان خورده، جایش تا ابد درد می کند
مهشاد؛ ماهِ شاد ایسنا، کاش رفتنت فقط یک خواب بود که وقتی بیدار می شدیم همه چیز باردیگر به پیش از بعدازظهر چهارشنبه برمی گشت و تو بودی. آخر مگر به دنبال احیای دریاچه نرفته ای؟ چه شد پس؟ کجا رفته ای؟ کجا مانده ای؟
ما هیچ کداممان خنده های شیرینت که صورت مثل ماهت را هزاران بار زیباتر می کرد را از یاد نمی بریم، هیچ وقت برق چشمانت که نشان از شور زندگی بود را از یاد نمیبریم.
من هنوز هم فکر میکنم از پیشمان نرفتی. فقط دیگر دوست نداری برای مدتی جوابمان را بدهی، وگرنه مگر می شود که ظهر با کسی صحبت کنی اما بعدازظهر بگویند رفته است؟
هرچند من هنوز منتظر هستم و هرباری که صدای باز شدن در آسانسور از اداره به گوشم برسد، منتظرم که تو بیایی، در اداره را باز کنی، با صدای بلند به همه مان سلام کنی و بیایی باردیگر سر جایت بنشینی.
کاش بدانی نبودنت اداره را غمناک می کند و سیلی که با رفتنت بر صورت مان خورده، خیلی سنگین است و جایش تا ابد درد می کند.
سولماز خوان- دختر لبخندهای زیبا، آرام بخواب
چشمانم را می بندم؛ نخستین تصویرت همان شال سبز و آبی است؛ چه همخوانی زیبایی داشت با چشمانت
لحظه ورودت، لبخند همیشگی ات، همانی که شده تصویر ذهن همه دوستانت
رفتی و لبخندهایت به یادگار ماند در دلهامان و شد راز ماندگاریت
نگاه های صبورانه ات و گشاده رویی ات؛ امانتهایی که جا گذاشتی اش
رفتی و حالا جای خالیت رُزها و مریم ها و کوکب ها نشسته اند، نیستی که ببینی چه عطری در هوا پر کرده اند، دقیقا بوی خودت را می دهند
دختر لبخندهای زیبا، آرام بخواب...
میثاق اختر- آقای مسئول ما طلبکاریم نه شما!
"بی ادبی " ها و "طلبکاری" شما بار دیگر متانت و مظلومیت ما را ثابت کرد. ما طلبکاریم که عزیزان ما را از بامداد روز حادثه بارها به کام خطر برده اید. ما طلبکاریم که هزینه حضور شما و همراهانتان چندین برابر کرایه یک اتوبوس مناسب برای عزیزان ما بود ما امروز داغ دار آنها هستیم ولی بازهم شما با بی مسئولیتی همیشگی، بی پروا، داغ روی داغ ما می گذارید.
ما طلبکاریم که عزیزانمان که صدای مظلومیت مردم و حق آنها هستند، مظلومانه شاهد مرگ تلخ و پررنج یکدیگر شدند، ما طلبکاریم که مثل شما نیستیم و آموخته ایم بعنوان چشمان بینای مردممان همیشه ادب و فروتنی داشته باشیم؛ اما از مسببان مرگ عزیزانمان نمی گذریم.
وظیفه ما گرفتن پاسخ از مسئولین است هر چند که تعدادی از شما حتی " مسئول" هم نیستید و یاد نگرفته اید حتی ابتدایی ترین های مسئول بودن را به نمایش بگذارید، به نظاره بشین تا روزی که صدای بلند شده مظلومیت، سیلی سختی برایت به ارمغان خواهد آورد.
مهشاد عزیزمان دیگر بینمان نیست، مثل آن سرباز معلم ها که غریبانه رفتند؛ مثل خیلی های دیگر از مردم این سرزمین که هر روز غریبانه می روند و فقط یک عدد میشوند در بایگانی آمار تصادفات....
امروز خانواده اداره اجتماعی ایسنا، کوچک تر شده و جای خالی مهشاد هر لحظه بیشتر گلویمان را می فشارد، جای خالی لبخندی که دیگر نیست و لیوان آبی که دیگر پر نخواهد شد جگرمان را آتش زده است.
نمی توانم برایتان بگویم که چقدر پا گذاشتن در تحریریه ای که از یک عضو آن تنها یک قاب عکس با لبخند طلایی برجای مانده، دشوار است. این ماتمکده با جای خالی همکاری که دیگر نیست خیلی تنگ و بی روح شده است، میدانیم که دیگر هرچه بگوییم فایده ندارد و اداره اجتماعی ایسنا تا ابد در حسرت آن لبخند خواهد ماند.
اما مهشاد عزیز، خواهر مهربانمان بدان که تا همیشه عشق به کار و پیگیری هایت برای تغییر هرچند کوچک در این خاک در ذهنمان می ماند و تو تا ابد برایمان جاودانه خواهی ماند.
مینا عبادی- حافظ اسرار الهی کس نمی داند خموش
خیلی نمی شناختمت. سهم من از رفاقت با تو در طول این حدودا یک سالی که در دوران پاندمی کرونا به تحریریه اجتماعی اضافه شدم؛ تنها میزی مقابل میز کارت بود. لحظاتی که هنگام کار چشمانم با چشمانت تلاقی داشت و لبخندی که به هم می زدیم را خوب یادم هست.
نمی توانم بگویم دوست صمیمی بودیم مهشاد اما رفتنت قرار را از من گرفت. مدام با خود می گویم چرا هیچ گاه به تو نگفتم چقدر در ذهنم تحسینت می کنم؟!. چرا باید الان دلنوشته بنویسم؟!، چرا ما آدم ها تا زنده ایم با صفات مثبت یکدیگر را ستایش نمی نماییم و منتظر مرگ هستیم تا از اطرافیان خود تعریف و تمجید کنیم؟!.
یادت هست مهشاد؟ آخرین باری که در تحریریه دیدمت نوروز امسال بود. من و تو با هم شیفت بودیم. مدیر اداره به شوخی به ما گفت چقدر ساکتید شما دوتا؟. تحریریه را سکوت برداشته. ته دلم گفتم آخ که چقدر این آرامش مهشاد را دوست دارم ایکاش همیشه با او شیفت باشم.
مهشاد جانم. پس از رفتنت تنها یادگاری ات برای من صدایت بود. جرات نمی کردم وارد پیام های شخصی مان شوم اما دلم تنگ صدایت بود و ویس هایت را یکی یکی پِلی کردم. دلم لرزید. دلم خواست پیام بدم. بنویسم هرچه درون دلم است. اما جرات ندارم. جرات مواجهه با حقیقت رفتن تو را ندارم.
اصلا چه حکمتی در رفتنت بود؟
گاهی قلم کم می آورد از بیان حقایق. اینجاست که شعر به کمک می آید؛
حافظ اسرار الهی کس نمی داند خموش
از که می پرسی که دور روزگاران را چه شد
این بیت همدم این روزهای من است که دائما برای آرامش با خود تکرار می کنم.
روحت شاد مهشادم
عاطفه کربلایی- با جای خالی ات چه کنم؟
مهشاد عزیزم. یادت هست که چه قدر بابت واکنش بی تفاوت کلانتری نسبت به سوالمان درباره آتش سوزی جنگلهای زاگرس حرص خوردیم و برایمان جای تاسف بود که چرا مسوول اول محیط زیست کشور ارزش سانتیمتر به سانتیمتر جنگلها را نمی داند.
مهشاد جان ! یادت هست با چه شوقی به من گفتی بالاخره خانه پیدا کردم. خانه ام نزدیک شماست و من بهت گفتم که هر وقت نقل مکان کردی، بگو تا شیرینی فروشی های خوب آن دور و بر را بهت معرفی کنم و توی شیرینی دوست چقدر استقبال کردی. حالا من با جای خالی تو چه کنم؟
منیره کربلایی_ هیچ گاه چشمان پر از شور و نشاطت را فراموش نمیکنم
یاد نخستین روزی میفتم که خانم غفاری مدیر اداره مهشاد را به من معرفی نمود تا بعنوان خبرنگار محیط زیست با هم کار نماییم. اصلا نمیدونم برق نگاه مهشاد مثل تیری بر قلبم بود. من عاشق مهربانی و آرامش مهشاد بودم. یادم نمی رود وقتی خبرهایش را میخواندم و میگفتم کنارم بنشین تا ایراداتت را بگویم همیشه از آرامشش آرام می شدم. مهشاد جانم بگذار برایت اعتراف کنم که خیلی برایم عزیزی و دوستت دارم.
ای کاش اتوبوس مرگ تو را سوار نمی کرد. لبخندهای شیرینت به همه آرامش می داد. تحریریه بدون تو دیگر صفایی ندارد عروس تحریریه. چقدر خوشحال شدیم از این خبر وقتی شنیدیم عروس شدی؛ ولی حالا که باید لباس سپید عروست را بپوشی، کفن بر تن کردی. آخر این چه سرنوشتی است. خاک چطور توانست مهشاد زیبای ما را که قرار بود عروس شود در خود جای دهد.
مهشاد عزیزم آرام بخواب
مهدی بابایی - برای چشم نیلگون ایران
تمام خوبی ها را می شود در چهره مهشاد دید، اما بعید می دانم که کسی مهشاد را بشناسد و شوق زندگی در چشمهایش را به خاطر نیاورد. چشم هایی که همیشه برق می زند و نمی گردد به آن نگاه کنی و آن برق زندگی را در چشم هایش نبینی. آن چشم ها را اما میزبانی بد از ما گرفت و سازمان حفاظت محیط زیست نتوانست امانتدار خوبی برای دخترک خنده رو و دغدغه مند تحریریه ما باشد.
مهشاد در کنار دریاچه ای که همیشه دغدغه اش را داشت و نامش را در تیتر یکی از گزارش هایش «چشم نیلگون ایران» گذاشته بود، از میان ما رفت تا بعد از این و تا ابد چشم نیلگون ایران برای ما نمادی از مهشاد عزیز باشد. چشمی که در دورترین نقاط کشور در جستجو بود تا دردی از محیط زیست را فریاد بزند و درمان کند؛ از محیط بان و حقوق حیوانات گرفته تا بحران آبی و آلودگی هوا.
پارمیس طهماسب زاده - در سوگ یک صدا
«الو سلام، خوب هستین؟ من کریمی هستم خبرنگار ایسنا»؛ بطور معمول وقتی زنگ میزد برای مصاحبه، با همون لحن همیشگی با طمانینه و سرزنده این جمله ها رو می گفت.
صدای مهشاد و این جمله ها از سرم بیرون نمیره...
صدای مهشاد مثل موج دریاست. انگار کافیه چشمامو ببندم تا لحن حرف زدنش تو گوشم تکرار بشه. مثل صدای دریا توی گوش ماهی...
انگار توهمه؛ هم صدات و هم رفتنت.
مهشاد؛ این سخت ترین خبر حادثه ای بود که گرفتم؛ سخت ترین اسم فوتی بود که نگاهش کردم...
مهشاد شیفت پنجشنبه این هفته رو با من جا به جا کرد تا این هفته بیاد و هفته دیگه شیفت نباشه؛ پنجشنبه مهشاد نیومد اداره، اما من رفتم...
منبع: كاروخدمت
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب