دلتنگی های آموزگاری كه كلاس درس را به بیمارستان برد
از روزی که استخدام شده با خودش عهد کرده برای آبادانی کشورش از هیچ کوششی دریغ نکند؛ در ابتدای راه معلمی است و از همان ابتدا پای قول و قرارش با خودش ایستاده؛ سال قبل شش مرتبه در بیمارستان بستری شده و هربار روی تخت بیمارستان به شاگردانش درس داده و می گوید که چقدر دلتنگ آنها بوده است.
به گزارش کاروخدمت به نقل از ایسنا، "کلثوم فقیری" آموزگار جوان پایه سوم دبستان حرّ روستای چهارچنار از توابع گرگان است. در آزمون استخدامی سال ۹۴ پذیرفته شده و بعد از پنج سال رسمی شده است. از شهریور سال ۹۸ و پیش از اعلام رسمی شیوع ویروس کرونا چندمرتبه بدحال و با درد قفسه سینه به پزشک مراجعه می کند و در نهایت در می یابد که به ناراحتی قلبی مبتلاست. با این وجود سرکلاس درس حاضر شده و به تدریسش ادامه داده است.
خودش به شروع کرونا و تعطیل شدن مدرسه ها اشاره می کند و می گوید: از بعد عید که آموزش ها مجازی شدند نگران افت تحصیلی شاگردهایم بودم و به شدت حساس بودم که از درسشان عقب نمانند. استعدادهای خوبی در میان بچه های روستا نهفته است و نمی توانستم رهایشان کنم. از ۲۴ دانش آموزم حدود ۱۴ نفر گوشی تلفن همراه داشتند و مابقی یا گوشی نداشتند و یا والدین شان سواد نداشتند و نمی توانستند به فرزندشان کمک کنند.
فقیری ادامه می دهد: باوجود وضعیت نامناسبی که داشتم و در مرخصی هم بودم تصمیم گرفتم به بچه هایی که گوشی نداشتند حضوری آموزش بدهم. بامداد ها در شبکه مجازی بودم و به نیمی از بچه ها درس می دادم و عصرها تدریس حضوری داشتم. مقابل خانه مان یک محوطه باز بود. یک طلق به یک تکه کارتن چسباندم و تخته وایت برد درست کردم و از بچه ها خواستم عصرها بیایند جلوی منزلمان تا درس بگیرند.
او در وضعیت سختی به شاگردهایش درس داده و کلاس درس را تعطیل نکرده است و با وجود آنکه آموزگار کلاس سوم ابتدایی است به بچه های همسایه و محل که در پایه های دیگر هم بوده اند در کلاس درسی که مقابل منزلش درست کرده درس داده و هوای آنها را هم داشته است. در سال ۹۹ شش مرتبه به سبب ناراحتی قلبی در بیمارستان بستری شده و روی تخت بیمارستان هم با تلفن همراه به بچه ها درس داده و حتی تلاش نموده بچه ها متوجه نشوند که در بیمارستان است و می گوید در آن روزها دلتنگ تک تک بچه ها بوده است.
این آموزگار دبستان در سال تحصیلی جدید پنج دانش آموز حضوری داشته که چون تعدادشان کم بوده آنها در منزل خودش پذیرفته و به تدریس ادامه است. از او درباره انگیزه اش می پرسم که در پاسخ می گوید: هنوز درد قفسه سینه با من هم راه است و بهبودی کامل پیدا نکردم، با این وجود از روزی که استخدام شدم با خودم عهد کردم همانند پدرم که خونش را در راه این کشور هدیه و ایثار کرد من هم برای آبادانی این کشور مضایقه نکرده و تا جان دارم خودم را وقف بچه ها کنم و تا جایی که وسعم می رسد چه از حیث مالی و چه علمی و چه خدمت، دریغ نکنم.
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب